Kijken en bekeken worden
Unorthodox
Daar staat ze dan.
Aandoenlijk dapper en alleen. Ze ademt diep in en begint te zingen.
Este is de hoofdpersoon uit de tv serie Unorthodox. Je kruipt als kijker onder haar huid en zij kruipt onder de jouwe. 4 Afleveringen leef je haar jeugd met haar mee tot de 19jarige die ze is daar op dat podium in Berlijn.
Ademloos heb ik gevoeld hoe het is om je leven te starten in een zionistische clan. Hoe groot het appel is om jezelf in te leveren en te worden wie je moet zijn. In de ogen van de anderen. In de ogen van de mannen die ogenschijnlijk alles bepalen en in de ogen van de vrouwen die jou voorgingen in hun aanpassing aan wat ze niet meer mochten doen en wie ze niet meer mochten zijn. Waardoor uiteindelijk iedereen slachtoffer is van het systeem. Die keuze.
Iedereen?
Nee, Este niet.
Ze is letterlijk aanzienlijk kleiner dan allen die haar omringen maar ik ervaar meer en meer alleen haar grootheid. Ik lees hem in haar ogen, ervaar hem in de manier waarop ze contact legt, in de manier waarop ze haar pad gaat als er niets meer mogelijk lijkt. En ik zie, nee voel het vooral als ze haar momenten van wanhoop en uitzichtloosheid leeft.
Die momenten zijn er veelvuldig. En toch weet ik als kijker dat ze zichzelf geen moment in de steek laat en dus geen moment echt ten diepste eenzaam is. Steeds weer zie ik haar, ogenschijnlijk zonder het zichzelf bewust te zijn, zorgvuldig terugkeren naar wie ze wil zijn en hoe ze zichzelf wil uitdrukken: in haar vlucht uit New York naar Berlijn, in het conservatorium waar ze binnen loopt, in haar verzoek om een auditie, in de relaties die ze opbouwt, in de aarzelende ruimte die ze daarin voor zichzelf creëert, op de momenten van hartverscheurende afwijzing, voor de eerste keer met haar kleren nog aan het zwemwater in, haar kale hoofd onthullend door haar pruik af te zetten en die zachtjes weg te laten drijven, in haar nee uiteindelijk tegen haar man van wie ze zwanger is.
Ik voel de tranen over mijn wangen lopen, ik kan ze niet meer stoppen, als ze uiteindelijk haar auditie doet. Ze zingt het uit, de diepe emoties op dat kleine gezicht, de verdrongen pijn, de keuzes.
Droef ben ik, een diep verlangen welt er in me op naar wie ik wil zijn. Een blij soort droefheid om wat er niet was, om wat ik soms weer even kwijt ben en omdat ik mijn eigen grootsheid ervaar in deze wonderlijke vrouw met dit lied.
Intense dankbaarheid omdat ik dit kan voelen.
Kijken en mee-maken!
