Het achtste thema
Overvloed versus Schaarste
Daar was er weer een gisterenavond, een persconferentie.
ik ga er niet eens meer voor gaan zitten. We zijn inmiddels ervaringsdeskundigen.
Op de achtergrond dringen beeld en geluid tot me door. Een verademing, veel poespas wordt weggelaten, veel omhaal van woorden is er gelukkig niet. Ernst Kuipers, in mijn ogen nog niet besmet met de mores van het politieke theater, maakt rechtstreeks en in zijn eentje verbinding met mij. Soms weet ie het antwoord al voor de vraag af is en geeft dat dan ook. Heerlijk die helderheid en dat vastberaden weten. Laat Rutte en De Jonge voortaan maar thuis met hun toneelstuk waarin ego, eigen hachje en afleiding met elkaar om de voorrang strijden.
En dan, als ie bijna klaar is zakt hij toch nog een beetje door het ijs. Ineens vervalt hij in het jargon en perspectief waar ik helemaal klaar mee ben: we hebben het zo zwaar gehad, we hebben gehunkerd, we hebben gesnakt, hele bevolkingsgroepen zijn ernstig tekort gekomen, we hebben recht op, we zijn beschadigd enz.
Waarom nemen we precies dit allemaal zo kritiekloos voor waar aan? Wat levert het ons toch op om de mythes van kwetsbaarheid en schaarste alsmaar hoger op het schild te heffen?
In mijn werk als coach is alles wat er op tafel komt een gevolg van hoe je kijkt, naar jezelf en de ander. Mijn perspectief is dat we dat altijd doen vanuit de thema’s die we van binnenuit leven en uitleven.
De afgelopen coronajaren zijn voor mij de jaren geworden van ons achtste thema:
overvloed versus schaarste
Als uitgaan van de mythe over schaarste onze leidraad is dan
- geloven we niet meer dat we in essentie meer dan toereikend zijn om ons welzijn te ervaren
- denken we niet meer in overvloed maar in schaarste en zien we die overal
- staan we niet meer in de stand van geven maar van krijgen
- komen we zo te kort dat we recht hebben op …
- doet de ander ons zo te kort dat we recht hebben op …
- eisen we dat dan ook
- hunkeren we, snakken we
- hebben we niet meer door dat geven ook krijgen is
- denken we dat we geen invloed hebben
- moeten de ander: de overheid, je baas, je partner, de fiscus, je kind, je ouders, de politie, de media, de wereld, het je geven en zo niet, dan haak je af, dan stort je in, dan ga je rotzooi trappen, dan ga je oorlog voeren, dan …
En ja, dat kan je allemaal vinden en doen. Maar hoe mooi zou het zijn als we onszelf wakker schudden en die ene vraag stellen: ‘En wat als het eens precies 180 graden anders zou zijn’:
- als we weer gaan geloven in overvloed i.p.v. schaarste
- in onze zelfvoorzienendheid daarin
- in geven en dat dat ook krijgen is
- in echte verbinding met elkaar
- in ons weten dat hunkeren naar prikkels iets heel anders is dan ons verlangen leven
- in onze positieve invloed en ons vermogen om dat (van)zelf uit te oefenen,
- in onze eigen verantwoordelijkheid en autonomie
- in het diepe weten dat er maar 2 manieren zijn om je leven te leven: vanuit angst of vanuit liefde.
Met als gevolg een wereld van verschil, op alle niveaus.
Alleen een wijziging in perspectief,
opschuiven binnen hetzelfde thema,
en dat voeden.
Is dat nou zo moeilijk?
Hanneke Smit
