Het jongetje en ik
Daar loopt ie dan weer. De dijk die het eiland beschermt tegen de zee.
De rede van Texel. Telkens weer lopen en fietsen we daar zo graag, de zeewind in je haren, de glasheldere blauwe lucht, dat licht, de krijsende meeuwen, de resten van de krabbetjes die ze vingen, het spierwitte schuim van de golven, de zilte geur.
Vandaag ook
Mijn man en ik
Hij de trap al op naar het dorp erachter
Ik nog niet zover, wil geen afscheid nemen
Van boven naar beneden komt een klein jongetje
Stil staat ie
Kijkt naar boven en dan weer naar mij
Ik lees de vraagtekens op zijn gezicht
‘Woon jij niet bij die meneer?’
Trekt hij de stoute schoenen aan
‘Jawel hoor’, stel ik hem gerust
‘Ik ga zo naar hem toe maar ik wil nog even kijken hier’
Hij knikt opgelucht.
Zo klopt het kennelijk weer.
Hobbelend achter zijn moeder aan
Draait hij zich nog een keer om
Zwaait blij.
En ik smelt.
Andere Hanneke Maakt Mee verhalen
