Hanneke Maakt Mee

13.00 uur.

Nog even snel voor een boodschapje naar AH.
Daar beland ik in een aanzienlijke rij voor de kassa. Scannen is geen optie want enkel wat contant geld op zak.

Nummer 4 ben ik en er is weinig uitzicht op een snelle doorschuif naar positie 3.

Aan de kassa zit een meisje. Ze ziet er verre van vrolijk uit. Het kost haar arm zichtbare moeite om de beweging te maken die nodig is om het artikel dat aan de beurt is van links via de scan naar rechts te brengen en daar weer neer te leggen. Zelden heb ik dat iemand zo in slow motion zien uitvoeren. Begeleid door het geluid van haar zuchten brengt ze zichzelf met een uiterste krachtsinspanning zover om het volgende product door te schuiven.

Achter haar stelt zich een collega op voor een praatje.

Meisje 1 meldt over haar schouder: ik moet nog tot vanmiddag 5 uur. En weet je, als het 4 uur is dan kan ik gewoon niet meer. Dan ben ik he-le-maal op. En dan moet ik nog een uur, dat trek ik gewoon niet.

Meisje 2: maar dat is ook helemaal niet goed voor je. Als je niet meer kan dan moet je rusten, dan kan je gewoon niet meer werken, dat is heel slecht voor je dan.

Ze zijn het roerend eens.

De aangroeiende rij valt kennelijk op want, zeer tegen wat gebruikelijk is in, een 2^e kassa opening wordt aangekondigd. Niemand die kennelijk doorheeft dat er een andere oorzaak is voor de lange rij en dat een andere oplossing dus veel duurzamer zou zijn. Jammer, gemiste kans.

‘Je hebt er helemaal geen zin in he?’ Communiceer ik met haar als we inmiddels oog in oog zijn. ‘Weet je, daar word je nou doodmoe van.’

Even gebeurt er niets. Dan breekt er een minuscuul glimlachje door.

Fijn weekend! Wenst ze me toe.