Wat nou strenge lockdown!

Als we ons perspectief nu eens 180 graden wijzigen? Zijn we echt allen slachtoffers van corona of is er ook een andere waarheid?

Mijmerend loop ik door het heerlijke duingebied van Bergen, op zo’n prachtige zondag in coronatijd.

Er valt genoeg te overdenken, politiek en media gooien ons dood met zienswijzen en boodschappen van de meest uiteenlopende ‘deskundigen’ over de zwaarte van dit corona jaar en Jan en alleman kakelt kritiekloos mee.
Dag na dag dezelfde boodschap, morgen in de vergrotende, overmorgen in de overtreffende trap.
Ongecheckt en zo vaak herhaald door onze BN’ers, politici, wetenschappers, journalisten, programmamakers, presentatoren, hulpverleners, studenten, jongeren, ouderen en wie dan ook dat de nuance niet meer nodig lijkt te zijn.

Deze ‘waarheid’:
het is ongelofelijk zwaar, wij zijn allen slachtoffer van corona en van hen die ons besturen. Er wordt ons van alles afgepakt en we worden er niet eens voor beloond (door wie in godsnaam?), wij zijn machteloos en hebben recht op een leuker leven dan we nu hebben, of beter gezegd: we hebben recht op het leven dat we hadden. En zo lang dat niet lukt hebben we recht op ons rotgevoel, op ons lijden, op hulp van buiten af, op onze boosheid, op ons verzet, op onze anarchie en op onze wijzende vinger.

En mijn ‘waarheid’:
als je mensen voortdurend overspoelt met hoe erg het allemaal is, die lock down en de gevolgen speciaal voor jouw doelgroep, dan ís het ook erg voor jou en je doelgroep.
Rutte: ‘Ik vind het vréselijk dat jongeren het zo zwaar hebben’.

Als je mensen voortdurend overspoelt met de mythe dat de maatschappij in gebreke blijft en dat jij daar het slachtoffer van bent dan is de kans huizenhoog dat je die zienswijze tot de jouwe maakt

Als je mensen voortdurend overspoelt met de zienswijze dat de oorzaak van je slechte gevoel buiten jezelf ligt en dat daar dus ook de oplossing ligt dan kunnen we meer en meer in ons slechte gevoel verzanden in afwachting van wat de context ons te bieden heeft.

Als je mensen voortdurend overspoelt vanuit het perspectief dat ze machteloos zijn en dat het dus eerder een kwestie is van krijgen dan van geven, dan spreken we elkaar niet meer aan op de invloed die we wel degelijk hebben. Kijkend naar een aflevering van Human waar Coen Verbraak in gesprek is over eenzaamheid valt me dat een aantal keer op.
Daar is die droeve oude man die vertelt: (1) ‘Er zijn veel te weinig mensen die naar mij omzien, er is zoveel gebrek aan geestelijke zorg. (2) Ik zou zelf wel bij mensen willen langsgaan’. Twee perspectieven in één zin. De eerste past bij het mentale model van de uitzending dus daar gaat het verder over. De tweede gaat verloren. Hoe mooi was het geweest als Verbraak die had opgepakt. Het was wellicht een totaal andere uitzending geworden, eindelijk.
En daar is ook die jonge vrouw: ‘Weet je hoe ik het ervaar richting mij: zoek het zelf maar uit, jij bent eenzaam dus jij moet iets doen. Dus zoals ik er nu hier over praat is dat best een stap voor mij maar de maatschappij moet ook een stap naar mij doen’.
Het gezelschap sluit bevestigend aan.

Slachtofferschap als projectie? In wiens belang? In het ‘belang’ van de slachtoffers of in het ‘belang’ van de redders?

Wat draagt het nog bij dat we dagelijks geconfronteerd worden met het zoveelste interview van de zoveelste doelgroep die opsomt wat hij allemaal mist? Want ja, wie niet? Behalve platgetreden vaststellingen kom ik weinig uitnodigingen tegen om met elkaar de mogelijkheden te onderzoeken die er ook schuilen in deze situatie.

Want zou het met al die aannames van ons misschien wel eens heel anders kunnen liggen?

Stel dat het zo is dat de oorsprong van je rotgevoel niet buiten maar in jezelf ligt.
Stel dat het zo is dat je zo gewend was aan alle geneugten van het leven dat het de gewoonste zaak van de wereld was geworden?
Stel dat het zo is dat jij, doordat die enorme overvloed aan prikkels je wellicht al je hele leven ter beschikking staat, nooit op het idee gekomen bent om eens echt op zoek te gaan naar wie je werkelijk bent zonder al die heerlijke afleidingen waaruit je maar te kiezen hebt?
Stel dat het zo is dat jij daarom behoorlijk in verwarring bent omdat ze even niet meer voorhanden zijn?
Stel dat je dan in een soort leegte tuimelt?
Stel dat je dan je angst gaat voelen, en je pijn?
Stel dat het zo is dat je even niet meer weet waar je het dan zoeken moet?
Stel, stel, stel dat het zo is dat jij diep van binnen uitstekend in staat bent om je heel goed (ik zeg beter!) te voelen zonder steeds maar al die prikkels?
Hoe mooi zou het zijn als we met ons allen die kans, hij ligt nu meer dan ooit voor het oprapen, pakken om daar achter te komen en dat te gaan ervaren?

En stel dat we dat zouden gaan doen, ik ben toch vast niet de enige die denkt dat we dan voor onszelf en voor elkaar de wereld een beetje beter hebben gemaakt?

Voort wandelend valt mijn oog op 2 jonge mannen. Ze zitten, kaalhoofdig, tattoos, oorringen en sjaaltjes om de nek op de grond, het bankje is tafeltje dekje.  Kleedje, wijntje, bakjes met lekker eten, stralende ogen, zie je het voor je? En vooral, kan je het voelen? Die positieve energie, die blijdschap met elkaar, die verbinding, die liefde in een enorme cirkel om hen heen.
Ik moet er even naar toe. Voel me net zo vrolijk als zij als ik grap: ‘Erg he, die strenge lock down’.
‘Dat zal je ons niet horen zeggen’, stralen ze terug.

Diep tevreden loop ik door.
Natuurlijk. Het is zo simpel.